Wykonując projekt budynku i pokrycia dachowego należy brać pod uwagę wymagania zawarte w przepisach prawnych, dotyczące bezpieczeństwa pożarowego poprzez zastosowanie właściwych materiałów do ich budowy.

Świetliki dachowe których pokrycie wykonane jest z dopuszczonych płyt poliwęglanowych komorowych, klasyfikowane są przez Instytut Techniki Budowlanej (ITB) w klasie B-s1,d0 i B-s2,d0, czyli niezapalne, niekapiące, nieodpadające pod wpływem ognia, poprzednio określane jako SRO czyli słabo rozprzestrzeniające ognień. Tego rodzaju materiały można stosować do wykonywania przeszkleń pionowych, zadaszeń oraz świetlików dachowych o ile powierzchnia otworów nie jest większa niż 20% powierzchni dachu i jeśli cała połać dachu nie przekracza 1000m². W przypadku niespełnienia podanych warunków świetliki muszą być wykonane z materiałów odporniejszych na działanie ognia zewnętrznego, spełniających wymagania klasy B_ROOF(t1).

Warunek ten można osiągnąć poprzez uzupełnienie wypełnienia poliwęglanowego dodatkową warstwą laminatu poliestrowego. Połączenie tych dwóch materiałów uzyskuje wymaganą klasyfikację w badaniach ITB według obowiązujących norm. Konsekwencją stosowania dodatkowej płaszczyzny świetlika jest mniejsza przepuszczalność światła spowodowana konsystencją poliestru oraz wzrost kosztów wytworzenia całej konstrukcji o cenę laminatu.

Warstwa poliestru redukuje ilość światła o ok. 30%, tym samym świetlik z dodatkową warstwą poliestru daje tyle samo światła co proporcjonalnie o 30% mniejszy świetlik z samym poliwęglanem. Warto o tym pamiętać projektując doświetlenie pomieszczenia.

Laminaty stosowane w budownictwie to najczęściej tworzywa z macierzy włókna szklanego pokrytej lepiszczem, ich bazą jest zwykłe włókno szklane. Do wyrobu stosowana jest krzemionka z topnikami - używa się zwykłego szkła butelkowego, które po stopieniu w odpowiedniej temperaturze, wytłacza się pod wysokim ciśnieniem przez odpowiednie otwory i uzyskuje się w ten sposób włókno szklane. Warstwy nośnika/ szkieletu, czyli w tym przypadku włókna szklanego są układane jedna nad drugą tworząc rodzaj kanapki, następnie taką strukturę poddaje się kąpieli na gorąco w stopionym lepiszczu- ciecz wypełnia wszystkie puste przestrzenie a odpowiednia temperatura i warunki powodują, że nie gromadzą się np. pęcherzyki powietrza, dodaje się także różnorakie dodatki polepszające własności.

Laminat jest tworem izotropowym na skutek warstwowości- pewne kierunki przełamu są uprzywilejowane, więc łatwiej złamać w poprzek niż wzdłuż, do tego zachodzi cały szereg właściwości optycznych - laminat oświetlany pod pewnymi kątami nie przepuszcza światła, oraz pod pewnymi kątami opalizuje na niebiesko-zielono. Wynika to z samej struktury - promienie świetlne mają do pokonania wbrew pozorom dużą drogę, ulegają wielokrotnemu odbiciu i załamaniu, oraz zjawiskom dyfrakcyjno-interferencyjnym nim „wyjdą” z drugiej strony laminatu, jednak odpowiednio ułożony laminat raczej nie przeszkadza zbytnio, problemy pojawiają się przy jego zginaniu i nadmiernym obciążaniu.

Główną zaletą cienkich laminatów poliestrowych jest przede wszystkim odporność ogniowa - wytrzymują nawet bardzo wysokie temperatury i są niepalne. W pewnych sprzyjających warunkach zapaleniu może ulec co najwyżej lepiszcze, które ulega albo szybkiemu spaleniu, albo szybko gaśnie nadwęglając powierzchnię laminatu i blokując dalsze rozprzestrzenianie się ognia. Laminaty jednak nawet po przepaleniu lepiszcza mają tą istotną cechę, że nie ulegają deformacji materiałowej w wysokiej temperaturze- jest to cecha istotna, ponieważ w przypadku pożaru stanowi dodatkową ochronę „przechwytując” wrzące krople innych materiałów syntetycznych. Podczas ekspozycji na wysoką temperaturę laminat staje się nieprzezroczysty w coraz większym stopniu- wynika to z warstwowej budowy laminatu, widoczne stają się włókienka szklane, które dopiero w bardzo wysokiej temperaturze ulegają stopieniu (800 do 1000 stopni Celsjusza). Laminaty stosowane jako ochrona poliwęglanu (pozwalają na klasyfikację NRO dla poliwęglanu) mają same klasę FR-4 czyli są odporne na ogień.

Materiał ten sam w sobie nie gromadzi absolutnie wilgoci, a po dodatku odpowiednich substancji staje się także odporny na elektryczność statyczną. Położony np. na warstwę z poliwęglanu na skutek tarcia, różnych rozszerzalności materiałowych tworzy z poliwęglanem rodzaj dużego kondensatora, który przez lata może wyłapywać, dlatego stosuje się dodatki sadzy aby zredukować tą właściwość. Laminat ma też tą ciekawą właściwość, że na długo przed osiągnięciem temperatury stopienia czy zapalenia lepiszcza staje się wraz z podwyższaniem temperatury coraz bardziej nieprzezroczysty; najpierw zaczyna opalizować intensywnie zielono-granatowo a następnie warstwa ulega zmętnieniu.

Warto zaznaczyć ,że materiał można stosunkowo łatwo ciąć piłą, łatwiej wzdłuż warstwy włókien szklanych niż w poprzek. Natomiast przy wierceniu należy zachować ostrożność- zbyt szybkie obroty mogą spowodować pękanie materiału dookoła, dodatkowo pył laminatu to głównie pył szklany, który jest niebezpieczny- dlatego przy obróbce stosujemy okulary ochronne, maseczkę na twarz, oraz rękawice, ogólnie obowiązują przy obróbce te same zasady BHP jak dla wełny szklanej czy mineralnej.

Współczynnik rozszerzalności cieplnej dla laminatu szklano epoksydowego i szklano poliestrowego jest dość mały: dla osi x: 0.0000145 1/ K, osi y: 0.0000120 1/K i osi z: 0.0000700 1/ K. Z ciekawych właściwości fizycznych laminatu należy oczywiście podkreślić jego świetne właściwości izolacyjne- jest to bardzo dobry materiał izolacyjny i dlatego stosuje się go w elektrotechnice ogólnie, jedyna jego wada i to dla surowego laminatu- gromadzenie elektryczności statycznej (co opisaliśmy nieco wyżej).

Poliester nie jest barierą dla promieniowania UV- sam w sobie nigdy nie służy jako element konstrukcyjny, jest rodzajem powierzchni ochronnej dla świetlików z poliwęglanu (aby zyskały właściwości NRO). Laminat przepuszcza promieniowanie UV, chociaż jest ono silnie osłabione na skutek wielokrotnego odbicia załamania itd.- wspomniana opalescencja to niekiedy skutek właśnie działania promieniowania UV. Laminat stosowany jako przykrycie np. poliwęglanu musi być bardzo cienki, wraz ze wzrostem grubości maleje bardzo drastycznie jego zdolność transmitancji (przepuszczalności) światła widzialnego. Dla ochrony poliwęglanu stosowane są laminaty o grubości nie przekraczającej paru milimetrów, dlatego tak ważne jest też profesjonalne ułożenie laminatu na zadanej powierzchni przezroczystej, każde wybrzuszenie, czy nierówność powoduje w danym miejscu pogorszenie właściwości optycznych.